رویاسازان بکراندیش
در حال بارگذاری...
این مقاله به عنوان مقدمه‌ای برای دانشجویان، اساتید و متخصصانی که علاقه به معماری داخلی، دکوراسیون داخلی و بازسازی پروژه های ساختمانی دارند نوشته شده.
تا به نوعی بستری برای معرفی این رشته محسوب بشه در مقالات بعدی در رابطه با مباحث " معماری تاریخی" و " معماری مدرن" توضیحاتی خواهم داد.
در این مقاله در صدد پاسخگویی به این سوالات خواهم بود که: "رشته ی معماری و طراحی داخلی چقدر می تونه متفاوت می باشد؟ "، "تاریخچه مختص معماری و طراحی داخلی چیست؟ "، " اصول و مبانی آموزش معماری و طراحی داخلی کدام اند؟ " و " چه کسانی به عنوان متخصصین رشته معماری و طراحی داخلی به شمار می آیند؟ "
با توجه به رشد رشته طراحی داخلی و همپوشانی آن با هنر های دیگه ای مثل "معماری " و " دکوراسیون داخلی " و همین طور "طراحی صنعتی" , لازم هست که تاریخچه ای از رشته ی معماری و طراحی داخلی ارائه داده بشه، و در ادامه برای مقالات بعدی در رابطه با "فهم و احساس در فضای داخلی" – "موضوعات بین رشته ای" – "تطبیق" – "برنامه ها و مداخلات مرمتی, حفاظت" – "یافتنی ها" – "جزئیات" – "سطح ها"- "بازنمایی و ارائه" توضیحاتی رو ارائه می دم.
هدف این هست که در سلسله مقالات معرفی معماری داخلی مفاهیمی از قبیل: فهم و درک فضا و همین طور نحوه برخورد با موضوع مطالبی ارائه داده بشه تا در نهایت رویکردها و راه حلهایی طراحانه توسط متخصصین رشته ی دکوراسیون داخلی مطرح بشه.
رشته ی طراحی داخلی شاید نسبت به شاخه های دیگه هنر و طراحی و همین طور معماری، جدید تر باشه. این مسئله به این معنی نیست که به موضوع هنر طراحی داخلی و دکوراسیون به تازه گی توجه شده بلکه به این معنی هست که اخیرا به عنوان شاخه ای مستقل از معماری، به صورت خاص مورد توجه قرار گرفته.
در گذشته دکوراسیون و طراحی خانه ها وظیفه ی خانم ها محسوب می شد، اما با گذشت زمان و آزادی ندریجی بانوان، رشته ی دکوراسیون داخلی به نوعی رشته ای مستقل برای خانم ها محسوب شد، زمانی که روشنفکری خانواده ها باعث شد به خانوم ها استقلال مالی داده بشه.
در شروع قرن بیستم میلادی، فرهنگ سرمایه داری به نوعی طبقه ی خاصی از مشتریان رو به وجود اورد که تمایل داشتند شکوه و جلال و زیبایی فضای زندگیشون رو از طریق طراحان داخلی به نمایش بگذارند.
در این زمان گروهی از دکوراتور ها بسیار صاحب نام و مطرح بودند، مثل: الزی د ولف، لیدی سیبیل کولفلس، ادیس وارتن، اگدن کادمن، دوروتی دریپر و برادران هرتر. احتمالا "وارتن و کادمن" اولین کسانی بودند که واژه ی معماری داخلی رو در مورد این رشته به کار بردند.
معماران داخلی و دکوراتورها، مبلمان، بافت سطوح، رنگ، نور و متریال رو به نحوی با هم کنترل و هماهنگ می کردند که زمینه های اشرافی گری رو که ثروتمندان بهش تمایل داشتند تقویت بشه.
این در حالی بود که در طراحی به سبک مینیمال که با ترویج سبک مدرن، مطرح شد، مینیمالیست ها فضای کمی رو برای تفسیر و هر نوع مداخله ای باقی می گذاشتند، به نحوی که فضاهای داخلی معماران مشهوری مثل: آلدوف لوس و لوکوربوزیه، عاری از هر نوع تزیینات و دکوراسیون های غیر ضروری ساخته می شد.
طوری که خیلی از پروژه هایی که آلدوف لوس به عنوان اولین پروژه هایش طراحی کرد، بیشتر از اینکه بشه روش اسم معماری خالص رو گذاشت بایم بگیم که با رویکرد توجه به معماری داخلی ساخته شده. و در حقیقت این چهره در ترویج رشته ی معماری و دکوراسیون داخلی خیلی موثر بوده است.
بعد از جنگ جهانی دوم، بعد از توجه عموم مردم به مبحث زیبایی شناسی و کسب احساس ارامش از فضاهای داخلی، حرفه ی معماری و دکوراسیون داخلی بیشتر از گذشته مطرح شد و رونق گرفت. طوری که در دهه ی 1950 این رشته کاملا به رسمیت شناخته شد و به عنوان یک شغل حقوق و مزایای مشخصی براش تعریف شد.
طوری که انستیتو دکوراتورهای بریتانیا (IIBD) عبارت طراحان داخلی رو به نام اصلی مجموعه ی خودش اضافه کرد، و بعدها در سال 1976 حتی واژه ی دکوراتور در عنوان اصلی این مجموعه جای خودش رو به عبارت طراحی داخلی داد. و از سال 1987 تا به امروز تحت عنوان انجمن رسمی طراحان معرفی می شه.
در سال 1931 انستیتو دکوراتورهای داخلی آمریکا تاسیس شد، که بعدها در سال 1970 به انجمن طراحان داخلی آمریکا تغییر نام داد. در قاره اسیا هم دو سازمانی که طراحان داخلی حرفه ای می تونن به عضویت رسمی اون در بیان، فدراسیون بین المللی طراحان و یا معماران داخلی و همین طور، انستیتو همکاری بین المللی طراحی آسیا، هستند.
با گذشت زمان حتی نشریه های مطرح و قدیمی مثل "آرشیتکچرال ریویو" بخش های خاص و ویژه ای رو تحت عنوان "فضاهای داخلی جدید" به مطالب خودشون اضافه کردند.
امروزه رشته ی طراحی و معماری داخلی به عنوان حرفه ای مستقل و پردرآمد محسوب می شه که با شاخه های صنعتی و هنری زیادی در ارتباط هست. طراحان داخلی برای برای طراحی کردن فضاهایی مثل: فروشگاه، نمایشگاه، فضاهای اداری، تفریحی، درمانی، رویدادها، طراحی صحنه و حتی برندینگ مشاوره می دن.
در حالی که حرفه ی معماری داخلی در انگلستان هنوز جایگاه مشخص قانونی نداره در آمریکا و اروپا تنها معماران و طراحانی می تونن فعالیت کنند که پروانه مجاز کار و فعالیت داشته باشن.
طراحی داخلی فضا به نوعی یک فرآیند محسوب می شه که طراح نیازهای کاربران رو با کیفیت هایی ترکیب می کنه که در عین انعطاف پذیری در واقع آرامش و نیازهای زیبایی شناسی کاربران رو هم تامین کنه. طراح به نوعی تعهد داره که بهترین کیفیت رو در طرحی که ارائه می ده تامین کنه.
بنابراین این مسئله بسیار ضروری هست که طراح به اصول و ضوابط ساخت فضاهای داخلی کاملا اشراف داشته باشه، در رابطه با مصالح و متریال های روز دنیا اطلاعات کافی به دست بیاره، و به تکنیک های ساخت و هزینه های اجرایی پروزه های داخلی کاملا مسلط باشه. اما همه ی این موارد باید با خلاقیت بالای طراحان داخلی ترکیب بشه و تلفیقی از ذوق و سلیقه و خلاقیت و همین طور علم، در پروژه ها اعمال بشه.
طراحان و معماران داخلی معمولا دو روش رو برای تخصص در این رشته انتخاب می کنند: روش اول که در دنیا بسیار رایج هست، کسب مدارج علمی هست که نتیجه ی سالها مطالعه در این رشته هست و روش دوم روش تجربی و کارآموزی هست که برای اعتبار کافی باز هم باید یکسری مدارک معتبر برای طراحی اخذ بشه.
اما شاید بهتر باشه بگم که برای یک معمار و طراح داخلی موفق طی کردن هر دو مسیر الزامی هست. این رشته در صنف های مختلفی ریشه داره مثل: مبلسازی و وسایل منزل، نقاشی و پتینه کاری و ... . تا زمانی که رشته ی معماری و طراحی داخلی به طور کامل رسمیت پیدا کنه اغلب افراد به شیوه ی استاد و شاگردی کسب تجربه می کردند.
افراد سرشناس مثل الزی دولف افرادی بودند که در اغاز قرن 20 میلادی هیچ گونه آموزش آکادمیک در این رشته ندیده بودند. این رشته به میزان بسیار زیادی به حس بصری بالا و تجسم سه بعدی نیاز داره. در این زمان آموزش رسمی رشته ی معماری داخلی از یک مدرسه ی هنری شروع شد. مدارس زیادی مثل: مدرسه هنر و صنایع دستی در لندن، مدرسه هنر منچستر، و همین طور مدرسه هنر ناتینگهام در این زمان شروع به فعالیت کردند.
این روند با اغاز به کار مدل باهاوس در آموزش هنر به طور کلی دچار تحول شد طوری که هنر معماری در مرکز اصلی این آموزش قرار داشت. این الگو که حتی تا امروز هم در آموزش معماری موثر و تاثیرگذاره، دانشجویان رو با انواع مختلف شیوه های طراحی و هم متریال های مختلف مثل: شیشه، چوب، فلز، بافت و پارچه و کاغذ دیواری، نقاشی ها و انواع دکورها اشنا می شدند و تجربه عملی پیدا می کردند.
آموزش طراحی و معماری داخلی در آمریکا از سابقه ی بالایی برخودار است، به خصوص مدرسه ی طراحی پارسونز در نیویورک که از سال 1896 فعالیت می کنه. در آسیا هم موسسه های طراحی داخلی و معماری داخلی زیادی وجود داره که تعداد زیادی از اونها به دانشگاه های آمریکا وابسته هستند.
اکثر دوره هایی که برگزار می شه، با وجود تفاوت های زیادی که دارند، با این هدف برگزار می شن که دانشجویان تجربه های گوناگونی در مسیر طراحی فضاهای مختلف داشته باشن، طوری که از دانشجویان درخواست می شه که پروژه های معماری داخلی زیادی رو به صورت فرضی در سایت های واقعی طراحی کنند.
در راستای این کار دانشجویان اسکیس ها و اتودهای دستی یا کامپیوتری رو طراحی می کنند تا ایده خود رو به اساتید نشون بدن، و مود بردهایی که مصالح و متریال های مختلف در اونها نشون داده شده رو می سازند، ضمن اینکه در طراحی های خود ضوابط و مقررات و حتی براورد هزینه رو هم در نظر می گیرند، که این فرآیند از طریق بازدید های عملی و دروس نظری تکمیل می شه.
بعد از طی کردن این پروسه دانشجویان می تونن در رابطه با، طراحی داخلی، طراحی صحنه ی تئاتر، طراحی فروشگاه، طراحی هتل، و سایر زمینه های رایج طراحی داخلی اطلاعات کسب کنند. بازسازی پروژه های ساختمانی یکی از موضوعاتی هست که در دروس آموزشی در نظر گرفته می شه.
سخن آخر:
دوره های متنوع معماری و طراحی داخلی که در سراسر جهان و تحت عناوین مختلف برگزار می شه نشون دهنده ی این موضوع هست که این رشته از زیرشاخه های مهندسی و طراحی در کل دنیا بسیار مورد استقبال قرار گرفته است. امروزه معماری به سبک مدرن ایجاب می کنه که طراحان اطلاعات زیادی در رابطه با متریال های بازیافتی و معماری سبز کسب تجربه و دانش کنند.
در رابطه با متریال های بازیافتی می تونین مقاله ی " متریال های بازیافتی برای طراحی فروشگاه" رو مطالعه بفرمایین. در مقالات بعدی این سایت می تونین اطلاعات بیشتری در رابطه با معماری داخلی کسب کنید.
این مقاله به عنوان مقدمه‌ای برای دانشجویان، اساتید و متخصصانی که علاقه به معماری داخلی، دکوراسیون داخلی و بازسازی پروژه های ساختمانی دارند نوشته شده.
تا به نوعی بستری برای معرفی این رشته محسوب بشه در مقالات بعدی در رابطه با مباحث " معماری تاریخی" و " معماری مدرن" توضیحاتی خواهم داد.
در این مقاله در صدد پاسخگویی به این سوالات خواهم بود که: "رشته ی معماری و طراحی داخلی چقدر می تونه متفاوت می باشد؟ "، "تاریخچه مختص معماری و طراحی داخلی چیست؟ "، " اصول و مبانی آموزش معماری و طراحی داخلی کدام اند؟ " و " چه کسانی به عنوان متخصصین رشته معماری و طراحی داخلی به شمار می آیند؟ "
با توجه به رشد رشته طراحی داخلی و همپوشانی آن با هنر های دیگه ای مثل "معماری " و " دکوراسیون داخلی " و همین طور "طراحی صنعتی" , لازم هست که تاریخچه ای از رشته ی معماری و طراحی داخلی ارائه داده بشه، و در ادامه برای مقالات بعدی در رابطه با "فهم و احساس در فضای داخلی" – "موضوعات بین رشته ای" – "تطبیق" – "برنامه ها و مداخلات مرمتی, حفاظت" – "یافتنی ها" – "جزئیات" – "سطح ها"- "بازنمایی و ارائه" توضیحاتی رو ارائه می دم.
هدف این هست که در سلسله مقالات معرفی معماری داخلی مفاهیمی از قبیل: فهم و درک فضا و همین طور نحوه برخورد با موضوع مطالبی ارائه داده بشه تا در نهایت رویکردها و راه حلهایی طراحانه توسط متخصصین رشته ی دکوراسیون داخلی مطرح بشه.
رشته ی طراحی داخلی شاید نسبت به شاخه های دیگه هنر و طراحی و همین طور معماری، جدید تر باشه. این مسئله به این معنی نیست که به موضوع هنر طراحی داخلی و دکوراسیون به تازه گی توجه شده بلکه به این معنی هست که اخیرا به عنوان شاخه ای مستقل از معماری، به صورت خاص مورد توجه قرار گرفته.
در گذشته دکوراسیون و طراحی خانه ها وظیفه ی خانم ها محسوب می شد، اما با گذشت زمان و آزادی ندریجی بانوان، رشته ی دکوراسیون داخلی به نوعی رشته ای مستقل برای خانم ها محسوب شد، زمانی که روشنفکری خانواده ها باعث شد به خانوم ها استقلال مالی داده بشه.
در شروع قرن بیستم میلادی، فرهنگ سرمایه داری به نوعی طبقه ی خاصی از مشتریان رو به وجود اورد که تمایل داشتند شکوه و جلال و زیبایی فضای زندگیشون رو از طریق طراحان داخلی به نمایش بگذارند.
در این زمان گروهی از دکوراتور ها بسیار صاحب نام و مطرح بودند، مثل: الزی د ولف، لیدی سیبیل کولفلس، ادیس وارتن، اگدن کادمن، دوروتی دریپر و برادران هرتر. احتمالا "وارتن و کادمن" اولین کسانی بودند که واژه ی معماری داخلی رو در مورد این رشته به کار بردند.
معماران داخلی و دکوراتورها، مبلمان، بافت سطوح، رنگ، نور و متریال رو به نحوی با هم کنترل و هماهنگ می کردند که زمینه های اشرافی گری رو که ثروتمندان بهش تمایل داشتند تقویت بشه.
این در حالی بود که در طراحی به سبک مینیمال که با ترویج سبک مدرن، مطرح شد، مینیمالیست ها فضای کمی رو برای تفسیر و هر نوع مداخله ای باقی می گذاشتند، به نحوی که فضاهای داخلی معماران مشهوری مثل: آلدوف لوس و لوکوربوزیه، عاری از هر نوع تزیینات و دکوراسیون های غیر ضروری ساخته می شد.
طوری که خیلی از پروژه هایی که آلدوف لوس به عنوان اولین پروژه هایش طراحی کرد، بیشتر از اینکه بشه روش اسم معماری خالص رو گذاشت بایم بگیم که با رویکرد توجه به معماری داخلی ساخته شده. و در حقیقت این چهره در ترویج رشته ی معماری و دکوراسیون داخلی خیلی موثر بوده است.
بعد از جنگ جهانی دوم، بعد از توجه عموم مردم به مبحث زیبایی شناسی و کسب احساس ارامش از فضاهای داخلی، حرفه ی معماری و دکوراسیون داخلی بیشتر از گذشته مطرح شد و رونق گرفت. طوری که در دهه ی 1950 این رشته کاملا به رسمیت شناخته شد و به عنوان یک شغل حقوق و مزایای مشخصی براش تعریف شد.
طوری که انستیتو دکوراتورهای بریتانیا (IIBD) عبارت طراحان داخلی رو به نام اصلی مجموعه ی خودش اضافه کرد، و بعدها در سال 1976 حتی واژه ی دکوراتور در عنوان اصلی این مجموعه جای خودش رو به عبارت طراحی داخلی داد. و از سال 1987 تا به امروز تحت عنوان انجمن رسمی طراحان معرفی می شه.
در سال 1931 انستیتو دکوراتورهای داخلی آمریکا تاسیس شد، که بعدها در سال 1970 به انجمن طراحان داخلی آمریکا تغییر نام داد. در قاره اسیا هم دو سازمانی که طراحان داخلی حرفه ای می تونن به عضویت رسمی اون در بیان، فدراسیون بین المللی طراحان و یا معماران داخلی و همین طور، انستیتو همکاری بین المللی طراحی آسیا، هستند.
با گذشت زمان حتی نشریه های مطرح و قدیمی مثل "آرشیتکچرال ریویو" بخش های خاص و ویژه ای رو تحت عنوان "فضاهای داخلی جدید" به مطالب خودشون اضافه کردند.
امروزه رشته ی طراحی و معماری داخلی به عنوان حرفه ای مستقل و پردرآمد محسوب می شه که با شاخه های صنعتی و هنری زیادی در ارتباط هست. طراحان داخلی برای برای طراحی کردن فضاهایی مثل: فروشگاه، نمایشگاه، فضاهای اداری، تفریحی، درمانی، رویدادها، طراحی صحنه و حتی برندینگ مشاوره می دن.
در حالی که حرفه ی معماری داخلی در انگلستان هنوز جایگاه مشخص قانونی نداره در آمریکا و اروپا تنها معماران و طراحانی می تونن فعالیت کنند که پروانه مجاز کار و فعالیت داشته باشن.
طراحی داخلی فضا به نوعی یک فرآیند محسوب می شه که طراح نیازهای کاربران رو با کیفیت هایی ترکیب می کنه که در عین انعطاف پذیری در واقع آرامش و نیازهای زیبایی شناسی کاربران رو هم تامین کنه. طراح به نوعی تعهد داره که بهترین کیفیت رو در طرحی که ارائه می ده تامین کنه.
بنابراین این مسئله بسیار ضروری هست که طراح به اصول و ضوابط ساخت فضاهای داخلی کاملا اشراف داشته باشه، در رابطه با مصالح و متریال های روز دنیا اطلاعات کافی به دست بیاره، و به تکنیک های ساخت و هزینه های اجرایی پروزه های داخلی کاملا مسلط باشه. اما همه ی این موارد باید با خلاقیت بالای طراحان داخلی ترکیب بشه و تلفیقی از ذوق و سلیقه و خلاقیت و همین طور علم، در پروژه ها اعمال بشه.
طراحان و معماران داخلی معمولا دو روش رو برای تخصص در این رشته انتخاب می کنند: روش اول که در دنیا بسیار رایج هست، کسب مدارج علمی هست که نتیجه ی سالها مطالعه در این رشته هست و روش دوم روش تجربی و کارآموزی هست که برای اعتبار کافی باز هم باید یکسری مدارک معتبر برای طراحی اخذ بشه.
اما شاید بهتر باشه بگم که برای یک معمار و طراح داخلی موفق طی کردن هر دو مسیر الزامی هست. این رشته در صنف های مختلفی ریشه داره مثل: مبلسازی و وسایل منزل، نقاشی و پتینه کاری و ... . تا زمانی که رشته ی معماری و طراحی داخلی به طور کامل رسمیت پیدا کنه اغلب افراد به شیوه ی استاد و شاگردی کسب تجربه می کردند.
افراد سرشناس مثل الزی دولف افرادی بودند که در اغاز قرن 20 میلادی هیچ گونه آموزش آکادمیک در این رشته ندیده بودند. این رشته به میزان بسیار زیادی به حس بصری بالا و تجسم سه بعدی نیاز داره. در این زمان آموزش رسمی رشته ی معماری داخلی از یک مدرسه ی هنری شروع شد. مدارس زیادی مثل: مدرسه هنر و صنایع دستی در لندن، مدرسه هنر منچستر، و همین طور مدرسه هنر ناتینگهام در این زمان شروع به فعالیت کردند.
این روند با اغاز به کار مدل باهاوس در آموزش هنر به طور کلی دچار تحول شد طوری که هنر معماری در مرکز اصلی این آموزش قرار داشت. این الگو که حتی تا امروز هم در آموزش معماری موثر و تاثیرگذاره، دانشجویان رو با انواع مختلف شیوه های طراحی و هم متریال های مختلف مثل: شیشه، چوب، فلز، بافت و پارچه و کاغذ دیواری، نقاشی ها و انواع دکورها اشنا می شدند و تجربه عملی پیدا می کردند.
آموزش طراحی و معماری داخلی در آمریکا از سابقه ی بالایی برخودار است، به خصوص مدرسه ی طراحی پارسونز در نیویورک که از سال 1896 فعالیت می کنه. در آسیا هم موسسه های طراحی داخلی و معماری داخلی زیادی وجود داره که تعداد زیادی از اونها به دانشگاه های آمریکا وابسته هستند.
اکثر دوره هایی که برگزار می شه، با وجود تفاوت های زیادی که دارند، با این هدف برگزار می شن که دانشجویان تجربه های گوناگونی در مسیر طراحی فضاهای مختلف داشته باشن، طوری که از دانشجویان درخواست می شه که پروژه های معماری داخلی زیادی رو به صورت فرضی در سایت های واقعی طراحی کنند.
در راستای این کار دانشجویان اسکیس ها و اتودهای دستی یا کامپیوتری رو طراحی می کنند تا ایده خود رو به اساتید نشون بدن، و مود بردهایی که مصالح و متریال های مختلف در اونها نشون داده شده رو می سازند، ضمن اینکه در طراحی های خود ضوابط و مقررات و حتی براورد هزینه رو هم در نظر می گیرند، که این فرآیند از طریق بازدید های عملی و دروس نظری تکمیل می شه.
بعد از طی کردن این پروسه دانشجویان می تونن در رابطه با، طراحی داخلی، طراحی صحنه ی تئاتر، طراحی فروشگاه، طراحی هتل، و سایر زمینه های رایج طراحی داخلی اطلاعات کسب کنند. بازسازی پروژه های ساختمانی یکی از موضوعاتی هست که در دروس آموزشی در نظر گرفته می شه.
سخن آخر:
دوره های متنوع معماری و طراحی داخلی که در سراسر جهان و تحت عناوین مختلف برگزار می شه نشون دهنده ی این موضوع هست که این رشته از زیرشاخه های مهندسی و طراحی در کل دنیا بسیار مورد استقبال قرار گرفته است. امروزه معماری به سبک مدرن ایجاب می کنه که طراحان اطلاعات زیادی در رابطه با متریال های بازیافتی و معماری سبز کسب تجربه و دانش کنند.
در رابطه با متریال های بازیافتی می تونین مقاله ی " متریال های بازیافتی برای طراحی فروشگاه" رو مطالعه بفرمایین. در مقالات بعدی این سایت می تونین اطلاعات بیشتری در رابطه با معماری داخلی کسب کنید.
